Prestatie cultuur
Als je de tv aanzet zijn er zoveel programma’s die gericht zijn op competentie. Winnen. De beste zijn. Punten halen. Laten zien wat je kunt. Laten zien hoe goed je bent. Allemaal onder het mom van entertainment. Maar ik vind het niet alleen entertainment. Het zet mensen -jongeren- aan tot meer competitief gedrag. Alsof je met meer presteren meer waard bent.
Waarde
Ook bij games zie je het terug. En in het onderwijs. Wees de beste. Zorg dat je beter bent dan anderen. Beter dan de rest. Ik krijg er kriebels van en word er soms zelfs een beetje verdrietig van. Want wat voor beeld geven we mee aan onze jeugd. Alsof waarde afhangt van inzet. Waarde hangt af van wie je bent als mens.
De slimste mens
Door deze prestatiecultuur worden mensen onzeker. Alsof je niets betekent als je als tweede eindigt, of als laatste. Als je verslagen wordt in een game. Of wanneer je een lager schooladvies krijgt. Als je niet de slimste mens bent of als je niet zo goed kunt zingen als dat meisje voor jou.
Laten we meer waarde hechten aan eigenschappen in plaats van capaciteiten.
Buitenproportioneel
Goed je best doen is nog iets van vroeger. En ik denk dat het nog diep in ons systeem, in onze genen zit. Tuurlijk moet je je best doen. En levert inzet wat op. Maar het is zo uit z’n verband getrokken; zo buitenproportioneel geworden.
Zullen we met elkaar weer kijken naar de mens achter de prestatie?