Ze wordt geleefd en het voelt als overleven.
Geen zin om te lezen? Liever luisteren?
Podcast Spotify
“Waar ben ik in dit verhaal?” Ze vertelt schoorvoetend dat het moederschap haar zwaar valt. Dat het ‘moeder zijn’ zo overweldigend is. Dat het haar zoveel energie kost. Dat ze soms gek wordt van het continu ‘mama, mama, mama’. Dat ze zo graag soms even alleen wil zijn om op te laden. Dat ze het egoïstisch vindt dat ze deze gedachten heeft. Dat ze denkt dat ze de enige moeder is die dit voelt en dat ze zich schaamt. En dat het haar oplucht dat het hoge woord eruit is. Ze vindt moeder zijn zwaar en heel vaak niet leuk.
Dat was wat ze vertelde tijdens de intake.
Is het al bedtijd?
Een moeder met jonge kinderen die voortdurend moet reageren op dat wat de kinderen van haar vragen. Door de dag heen wordt er een beroep op haar gedaan terwijl ze zoekt naar de weinige momentjes tijd voor zichzelf. Ze sluit zich af op de wc, stofzuigt lang om het gehuil even niet te horen en vraagt zich om 9.30 uur af hoe lang de dag nog duurt en om 16.00 uur of het al ein-de-lijk bedtijd is.
Door de combinatie van perfectionisme en hooggevoeligheid raakte ze snel geïrriteerd en was ze oververmoeid. Ze was overprikkeld en het gevoel dat ze tekortschoot voelde als falen.
Ze voelde zich alleen. Alleen en onbegrepen. Tot ze hoorde dat ze niet de enige is.
Taboe
Het is namelijk zo dat veel moeders hier tegenaan lopen maar hier niet over durven te spreken. Het lijkt alsof er een taboe op ligt. Alsof je niet mag zeggen dat het moeilijk is of zwaar. Alsof het moederschap alleen maar leuk moet zijn.
Dat je af en toe
- gillend weg willen rennen;
- het gevoel hebt dat je op instorten staat;
- voelt dat je geduld nu echt wel op is;
- je gefrustreerd voelt omdat je leeft volgens de agenda van de kinderen;
- het snot, de zwemlessen, de traktaties, het opruimen van speelgoed beu bent;
- de irritante filmpjes op Zappelin of Youtubu of Netflix of welk kanaal dan ook (Nickelodeon is het ergst!) door het raam wilt smijten;
- het schuldgevoel bekruipt dat je ze te weinig aandacht hebt gegeven;
- jezelf afvraagt of het ooit rustiger wordt en je tijd voor jezelf krijgt.
Dat alles onder het mom je krijgt er zoveel voor terug hè. Maar dat niet altijd kunnen voelen. Want hoe gek ze ook is op haar kinderen…haar leven lijkt even stil te staan. Ze wordt geleefd en het voelt als overleven.
Bij het schoolplein hoort ze vooral blije ouders. Moeders die op een roze wolk zitten en vol overgave met de mooiste traktaties aankomen. Zich opgeven voor alle vrijwilligerstaken op school want het is zo leuk. Terwijl zij dacht; dat trék ik niet! En mensen die zeggen dat je moet genieten want voor je het weet zijn ze groot. Zij kon ze wel groot kíj́ken..
Radeloos
Ze kwam een artikel tegen over perfectionisme en kwam zo bij me terecht. We zijn gaan kijken en kwamen er achter hoe lastig het was voor haar om als ‘controlfreak’ steeds te moeten reageren op het onverwachte en dat ze over veel dingen gewoonweg geen controle meer had. Met kinderen loopt het altijd anders en dat frustreerde haar. Had ze net schone kleren aangedaan en klaar voor vertrek, liep de luier weer vol en kon ze weer opnieuw. Speelafspraakjes gooiden roet in haar planning en ze werd voor haar gevoel overvraagd. Ze kon pas ontspannen als het huis aan kant was. Als alles gedaan was. Als alles liep zoals ze in het hoofd had. Dit maakte haar radeloos. Dag in, dag uit. Waar andere moeders hier zoveel makkelijker mee om leken te gaan werd het voor haar een strijd. Iedere keer weer opnieuw. Een strijd met zichzelf. Een strijd die ze niet zou winnen als ze bleef doen wat ze altijd doen. Als ze zich bleef ergeren. Als ze bleef vasthouden aan haar eigen gedachten. Er moest wat veranderen. En zo kwam ze bij mij terecht.
HSP
Gedurende de sessies werd duidelijk dat ze niet alleen perfectionistisch was maar ook hooggevoelig. En dat deze combi zorgde voor stress in het ouderschap. Want alles maar dan ook ALLES kwam dubbel zo hard binnen bij haar. En doordat ze geen tijd had om op te laden zorgde deze eigenschappen dat ze richting een burnout raakte. Wat haar weer een schuldgevoel gaf want welke ouder krijgt nou een burnout van haar kinderen. Toen ik haar uitlegde dat het niet aan haar kinderen lag maar aan de manier waarop zij tot nu toe met perfectionisme en HSP om ging en dat daar ook de oplossing lag….toen begreep ze waar de crux zat. Als zij handvaten kon krijgen om op de goeie manier met deze 2 (uiteindelijk ook mooie!) eigenschappen om te gaan…Als zij deze als haar kracht kon zien…Als zij deze positief in kon zetten…Als zij zichzelf hierin kon erkennen en hier gebruik van te maken dan zou dit alles ten positieve keren.
En zo zijn we het coachtraject verder gegaan. Met m’n vakkennis en literatuur (en een klein beetje van m’n eigen ervaringen met perfectionisme en HSP en het moederschap) heeft ze geleerd hier haar kracht van te maken. Ze kent zichzelf beter en weet wat ze nodig heeft. ‘Balans en rust in de hectische wereld van het moederschap’.
Anticiperen
Het moederschap is nog steeds pittig maar het levert haar niet zoveel stress meer op. Ze mailde me vorige week: “Ik heb nu de balans en de rust. Ik weet wat ik nodig heb en hoe hierop te anticiperen. Ik voel me relaxt en anticipeer makkelijker met wat op me af komt. En ik geniet veel meer van m’n moederschap”.
En dit is zo’n verhaal met een happy end waarom ik zo geniet van m’n job.
Liefs, Jolanda
Ps. Binnenkort geef ik een gratis webinar over hooggevoeligheid (HSP) en perfectionisme.
Stuur even een berichtje als je op de hoogte gehouden wilt worden van de datum.
06-46 290 229 / info@jbkcoaching.nl
