Een dikke duim!
Leuk of Geweldig?!
Wat is de kracht van een ‘gewone’ like op FB nog? Is het nog geaccepteerd om met een duimpje te reageren of moet het altijd geweldig zijn en gaat de vinger naar het hartje-icoon. Raken mensen teleurgesteld als het slechts een duimpje is. Voel je jezelf soms schuldig als je geen duimpje geeft. Kijk je wat anderen voor reactie geven? En in hoeverre denk je hier überhaupt over na?
De jeugd van tegenwoordig 😉
Jongeren liken bijna alles wat ze tegenkomen tijdens het scrollen. Het is bijna een automatische handeling om te dubbelklikken op Insta bij ieder plaatje wat voorbij komt. Lezen? Nee hoor. Zender checken? Ook niet. Welke waarde heeft dit. Want de persoon die post word blij van de likes. Of misschien is dat iets van mijn generatie. Worden de jongeren nog happy van een like op hun post? Uit onderzoek is wel gebleken dat een like als een beloning wordt ervaren en verslavend kan werken.
Bevestiging
Hoeveel positieve bevestiging hebben we nog nodig om ons goed te voelen. De bevestiging van anderen, van buitenaf dus. En wat doet dit met je eigenwaarde en je zelfbeeld als mens. Kun je nog vertrouwen op jezelf, zelfs als je de bevestiging niet krijgt? Dat wordt steeds meer een kunst in een wereld waar we -zo lijkt het- steeds meer met de buitenwereld bezig zijn. Hoe is het met jouw ‘binnenwereld’?
Ego
Wat mij opvalt is dat er veel draait om ego’s. Vorige week luisterde ik naar een bekende ‘marketeting-meneer’ op Clubhouse. Ik werd doodgegooid met de verhalen van zijn successen en hoe geweldig deze wel niet waren. Het was één grote one-man show. De manier waarop hij sprak had een hoog SBS gehalte want het herhaling en ‘overschreeuwen’ hadden de boventoon. Brrrr…ik krijg altijd de bibbers van dit soort types. En dat voelt dan eigenlijk als een uitzondering; als je ziet hoeveel volgers hij heeft. Nou, ieder z’n voorkeur denk ik dan maar.
Verwachtingen
Goed, even terug naar de duim. De dikke duim. Of pluim. De pluim die jij verdient zoals je bent. Het hoogst haalbare is dat je dit van binnenuit voelt. Dat het je niet doet wankelen als je even geen bevestiging krijgt. Of misschien negatieve reacties met wat je doet. Hoe dan ook; hier kun je aan werken.
Zo had ik van de week mijn eerste ‘room’ georganiseerd op Clubhouse. Nou, dit was een groot succes joh! NOT!! Voorheen zou me dat echt raken en doen wankelen. Twijfelen. “Wie zit er nou op mij te wachten? Ik probeer het ook niet nog een keer.” Dat soort gedachten. Teleurstelling en onzekerheid. Nu raakt het me niet en kan ik er om glimlachen en dat komt onder andere omdat ik m’n verwachtingen bij had gesteld en mijn ‘ego’ er minder toe doet. Het ging niet om mij, het ging om mijn boodschap. Had ik echt verwacht dat er mensen in de room zouden komen? Mensen hadden m’n aankondiging toch geliked. Nee, ik had niets verwacht. Eerlijk. CH is nog zo nieuw. En ik ben geen grote Insta influencer of iemand met 2K volgers. Dat wil ik ook helemaal niet. Dat is niet mijn doel.
Wat ik wel wil? Nieuwe dingen proberen. Wat inspiratie rondstrooien. En coachen/trainen. Andere vrouwen laten zien dat het makkelijker kan. Dat maakt mij gelukkig. Ik probeer het over een tijdje nog een keer, dat CH-event. Wie weet. En anders maar niet!
